Het doel van een Versnellingskamer is in eerste instantie sneller het gewenste resultaat bereiken dan met andere werkwijzen het geval zou zijn. Soms is dat zo eenvoudig als een inspiratiesessie, maar vaak ook complexer: bijvoorbeeld wanneer het gaat om het formuleren, testen of evalueren van beleid of het daaraan toekennen van schaarse middelen.

Wat de opgave en het gewenste resultaat ook is: dit brengen we eerst eenduidig in kaart (‘zijn we tevreden als dit resultaat wordt behaald?’). Daarna ontrolt zich het proces dat bestaat uit een samenspel van methoden, samenwerkingsvormen en databewerkingen dat leidt tot het gewenste resultaat.  Hoewel we beslist een visie hebben op de wereld en ons werkveld, staan we onbevangen en onbevooroordeeld in de vraagstukken.

We zijn nieuwsgierig en analytisch en stellen in het intakeproces analytische en soms tegendraadse vragen die nodig zijn om het vraagstuk op een niet-triviale manier op te lossen. We letten daarbij ook op de menselijke dynamiek in groepsprocessen. Deelnemers doen zonder uitzondering positief verslag van de diepgang en creativiteit die zij ervaren in relatie tot het onderwerp en de overige deelnemers.  Net als dat bij goed wetenschappelijk onderzoek maakt de Versnellingskamer gebruik van ontwerpcriteria, methoden en technieken die de hoogst mogelijke validiteit en betrouwbaarheid ondersteunen van de uitkomsten van de Versnellingskamer. Hiermee isoleren we het proces  zoveel mogelijk van invloedsfactoren als de facilitator en de deelnemers – wat overigens niets afdoet aan hun rol.