Besluitvorming als ‘The last digital frontier’ - Is dat vreemd?

Facebook
Twitter
LinkedIn

Wereldwijd zie je dat de digitalisatie steeds meer onderdeel wordt van onze samenleving. En eerlijk gezegd, dat lijkt me logisch. Los van het feit dat de complexiteit van de samenleving erom vraagt, is de meerwaarde van digitalisatie inmiddels een ‘no brainer’. 

Verder denkend: Als je dat beschouwt in besluitvorming is het hergebruiken van kennis in beslissingen van morgen iets waar je het volgens mij niet mee oneens kan zijn, toch? 

Als ik inzoom op projectbeheersing lijkt dat domein zo goed als helemaal gedigitaliseerd te zijn. De ene software-oplossing voor projectmanagement is nog uitgebreider dan de andere. De markt is groot, maar ook de lijst van aanbieders. Advertenties van AFAS,  Monday en tribeCM staan bovenaan Google als je erop zoekt.

Zonder uitzondering aanbieders die software hebben waarmee u in staat bent een project volledig te beheersen en middels dashboards inzichtelijk te maken. Deze systemen reduceren financiële risico’s, creeëren overzicht en verminderen tijds- en kwaliteitsverlies. En als iedereen binnen een organisatie ermee werkt, is het niet moelijk te bedenken dat de gehele organisatie daar baat bij heeft. 

Besluitvorming op de oude wijze

Maar voer die redenatie -éénduidigheid en risicobeheersing- nu even door naar de besluitvorming die leidt tót de totstandkoming van zo een project. Een project waar we soms jaren aan gaan werken, waar we miljoenen in investeren, waarvoor we hele projectmanagementsystemen aangeschaffen en inrichten. Hoe doen we dat? Hoe is dat geëvalueerd in de laatste jaren? Welke plaats heeft digitalisatie daarin genomen?

Het antwoord is even vanzelfsprekend als tragisch. We doen dat namelijk hoofdzakelijk op de wijze waarop we dat altijd deden. In zaaltjes met flip-overs. En iedereen met zijn eigen methode.  

Data en besluitvorming

Het toepassen van data is een klein of zelfs verwaarloosbaar onderdeel van het groepsproces rondom de besluitvorming. Eenduidige werkwijzen rondom de totstandkoming van een besluit zijn binnen een organisatie geen vanzelfsprekendheid. We investeren miljarden in het beheren van projecten, maar een fractie ervan om het besluitvormingsproces te verbeteren. En dat blijf ik vreemd vinden. Waarom doen we dat nou nog steeds zo?  

In het militaire domein is in de jaren ’90 het besef al gekomen om digitalisatie toe te laten binnen het besluitvormingsproces vanwege de noodzaak van ‘first time right principe’ bij zeer complexe en impactvolle beslissingen.

Daar hebben ze een “Group Decision Support Systeem’ ontwikkeld wat dit mogelijk maakte. Maar de brede omarming binnen organisaties is nog ver te zoeken.  Waaraan kan dit liggen? Is men zo verknocht aan tafeltjes, zaaltjes en flipovers vol met post-its? Vraagt men zich het niet af of dat efficiënter kan?  

Ik heb wel een persoonlijk antwoord op de vraag of het vreemd is dat besluitvorming de laatste digitale hindernis is. Maar wat vindt u? 

Facebook
Twitter
LinkedIn
Auteur
Foto van Steven Wagemaker

Steven Wagemaker

Gerelateerd
Opdrachten
Archief
Zoeken
Categorieën
Bericht