Wereldwijd zie je dat de digitalisatie steeds meer onderdeel wordt van onze samenleving. En eerlijk gezegd, dat lijkt me logisch. Los van het feit dat de complexiteit van de samenleving erom vraagt, is de meerwaarde van digitalisatie inmiddels een ‘no brainer’. 

Verder denkend: Als je dat beschouwt in besluitvorming is het hergebruiken van kennis in beslissingen van morgen iets waar je het volgens mij niet mee oneens kan zijn, toch? 

Als ik inzoom op projectbeheersing lijkt dat domein zo goed als helemaal gedigitaliseerd te zijn. De ene software-oplossing voor projectmanagement is nog uitgebreider dan de andere. De markt is groot, maar ook de lijst van aanbieders. Advertenties van AFAS,  Monday en tribeCM staan bovenaan Google als je erop zoekt.

Zonder uitzondering aanbieders die software hebben waarmee u in staat bent een project volledig te beheersen en middels dashboards inzichtelijk te maken. Deze systemen reduceren financiële risico’s, creeëren overzicht en verminderen tijds- en kwaliteitsverlies. En als iedereen binnen een organisatie ermee werkt, is het niet moelijk te bedenken dat de gehele organisatie daar baat bij heeft. 

Besluitvorming op de oude wijze

Maar voer die redenatie -éénduidigheid en risicobeheersing- nu even door naar de besluitvorming die leidt tót de totstandkoming van zo een project. Een project waar we soms jaren aan gaan werken, waar we miljoenen in investeren, waarvoor we hele projectmanagementsystemen aangeschaffen en inrichten. Hoe doen we dat? Hoe is dat geëvalueerd in de laatste jaren? Welke plaats heeft digitalisatie daarin genomen?

Het antwoord is even vanzelfsprekend als tragisch. We doen dat namelijk hoofdzakelijk op de wijze waarop we dat altijd deden. In zaaltjes met flip-overs. En iedereen met zijn eigen methode.